เรื่องราวของฉัน

[kaizas]

พวกเราเป็นอีกคนหนึ่งที่โดนบูลลี่อยู่เสมอๆพวกเราเป็นคนประหม่า ไม่มีความมั่นใจ ธรรมดาแล้วส่วนตัวเป็นคนเรียนดีมาตลอด เมื่อขึ้นชั้นมัธยมพวกเรานั้นโดนบูลลี่ในหลายๆเรื่องจากเพื่อนและก็คนที่อยู่รอบข้าง จนกระทั่งพวกเราไม่อยากไปโรงเรียนหรืออกนอกบ้าน แม้กระนั้นบ้านก็ไม่ใช่ที่ที่เยี่ยมที่สุดด้วยเหตุว่าครอบครัวมักจะต่อว่าต่อขานและไม่ให้กำลังใจเลย ย้อนไปตอนเราอายุ12พวกเราถูกทิ้งให้อยู่บ้านผู้เดียวนับเป็นเวลาหลายวันเนื่องจากแม่ไปเฝ้าคุณตาที่ป่วยไข้ที่โรงหมอ เราเริ่มรู้สึกว่าไม่มีผู้ใดต้องการพวกเราเลย พอเพียงถึงช่วงปิดภาคเรียนเราเริ่มมีลักษณะเหม่อ พูดน้อย มิได้พอใจคนที่อยู่รอบข้าง ทุกวันเราก็เล่นเพียงโทรศัพท์ไม่ค่อยรับประทานข้าว เราอยู่แบบนั้นติดต่อกันเป็นเวลานาน แม้กระนั้นเมื่อแม่มีความเห็นว่าเราเริ่มเปลี่ยนไป แม่ก็พูดว่าเราติดแม้กระนั้นโทรศัพท์ไม่สนใจการเรียนถึงได้โง่อยู่แบบงี้ เรารู้สึกเสียใจมากที่แม่ไม่เคยคิดจะปลอบใจพวกเราเลย เมื่อเปิดภาคเรียนพวกเราก็ท้อสำหรับการเรียนมากแต่ว่าก็ยังเรียนได้ไม่มีปัญหาอะไร เราไม่สนใจคนที่บูลลี่จนกระทั่งเขาเลิกบูลลี่กันไป ในคาบสังคมพวกเราไล่ตรวจงานจนรู้สึกว่าครบแล้ว แม้กระนั้นเมื่อตรวจพวกเรามีงานหนึ่งที่ยังไม่เสร็จเราทำเพียงข้อเดียวเมื่ออาจารย์ถามคะแนนพวกเราบอกคุณครูว่าได้1คะแนน เราที่ธรรมดาแล้วไม่เคยถูกครูว่ารุนแรงก็ได้โดนคุณครูติว่า "เธอใช้สมองหรือคิด คนอะไรจะโง่ขนาดนี้" พวกเรารู้สึกเสียใจ  จนถึงแทบร้องแม้กระนั้นเราก็เก็บอาการไว้เพื่อนก็พากันหัวเราะเรา ต่อจากนั้นพวกเราก็ไม่รู้ควรจะทำยังไงกับชีวิต จนกระทั่งปัจจุบันนี้

บทความจาก [url=https://servicevip789.wixsite.com/storyblogforyou]storyblogforyou[/url]